David Mesguich
Square Roosevelt - 7000 Mons
Ville de Mons_Oswald Tlr.
Ville de Mons_Oswald Tlr.
Ville de Mons_Oswald Tlr.Kunst bewoont de stad
Monumentaal beeldhouwwerk van een klein meisje op haar knieën met vlinders die rond haar cirkelen. Ze houdt een schaar vast die ze kapot maakt.
David Mesguich is een internationaal vermaarde Franse kunstenaar. Met dit werkt levert hij een monumentaal poëtisch werk af rond het gezegde “vlinders in de buik hebben.” Hij tast grenzen en limieten af en de artefacten ervan die maken dat de bewegingsvrijheid in openbare ruimtes beperkt is. Tijdens zijn verkenningen van de steden getuigt David van een uitzonderlijke aandacht voor alle scheidende en verdelende elementen in openbare ruimtes en creëert zo een atypische cartografie. Door middel van monumentale beeldhouwwerken en van zijn tekeningen eigent de kunstenaar zich bepaalde stukken van deze aseptische stadsdelen toe. David Mesguich ontwerpen ontstaan steeds op computer, waarbij de kunstenaar alleen staat te midden van de oneindigheid van programmeercodes. Op het moment waarop driedimensionale beeldtechniek en traditionele vormgeving elkaar ontmoeten, komen zijn sculpturen tot leven. De kunstenaar heeft een enorme fascinatie voor veelhoekige esthetica, een onderdeel van de glitch art-kunsttaal, computergames uit de jaren '80 en '90 en voelt zich tegelijk aangetrokken tot de dramaturgie van barokkunst. Hij staat stil bij de plek van de mens in een stedelijke omgeving, wat functioneert als ruimte waar opsplitsing, afscheiding en overschrijding centraal staan. Tal van markeringen en signalen leiden tot deze geconditioneerde plaatsen, waardoor zowel de bewegingsvrijheid als de vrijheid van denken worden opgedeeld en beperkt. De beeldhouwwerken verbinden op obsessieve manier het werkelijke met het digitale, openbare ruimtes met onbestaande ruimtes, legaliteit en illegaliteit, verleden en toekomst. Op die manier stellen ze de mensheid in vraag.
Het meisje met de vlinders: “Op een dag vertelde iemand me dat we vlinders in de buik krijgen wanneer we verliefd zijn. Dat beeld is me altijd op een aangename manier bijgebleven, ook al ervaarde ik zelf de dingen niet op die manier. Later kruiste ik het pad van een schilder die twee personages tekende. Elk personage hield met de ene hand eenzelfde hart vast en in de andere hand hielden ze elk een schaar vast. Het beeld wees op een duidelijk ultimatum, met als vraag wie als eerste het hart zou doorknippen. Achteraf denk ik dat ik het doek helemaal niet mooi vond, en al zeker niet het onvermijdelijke dat het uitbeeldde. Toch heeft het werk me lange tijd gefascineerd en is het beeld zelf me zeer lang bijgebleven. Later werd ik vader en dacht ik terug aan die momenten van stuklopende liefde. Ik weet nog dat ik toen dacht dat mijn kind zo'n situatie nooit zou mogen meemaken en ik wilde iets maken dat het perfect tegenovergestelde zou uitbeelden. Op dat moment ontstond het beeld van mijn dochtertje Lucie, die, omgeven door vlinders, een schaar stukmaakte, terwijl de vleugels van vlinders natuurlijk nooit kunnen breken. Dit beeldhouwwerk staat symbool voor weerbaarheid en voor tijdsduur, in een tijd waarin alles breekbaar en vergankelijk is. Hopen volstaat niet, een mens moet beslissen.” David Mesguich
